یادم نیست چی میگفتیم. فقط میدونم جلوی پنجره بودیم و صداها رو میشنیدم ،حرفا رو نه. یهو خوابم گرفت. سرم سنگین شد و افتاد پایین. همین جوری هی پایین و پایین‌تر و چیزی که باید میشد،شد. شونه‌هات.

شورت پاتونه. شلوارم روش. اونی که میخواید بمالید بهش هم شورت پاشه. و شلوارم روش. و یه پالتو ضخیم تا روی زانو هم تنشه. این تماس با وجود این پنج لایه مانع مکانی و زمانی که در حد صدم ثانیه س و نمیشه اسمشو گذاشت تماس، دقیقا چقد حال میده که به خاطرش ضربه پای دختر که تمام نفرت و زورشو جمع کرده توش رو و به منطقه حساستون وارد میکنه رو به جون میخرید و با اون هیکل گنده جمع میشید تو خودتون و ولو کف خیابون داد میزنید تُ*ماااااااااااااام ؟

مثل اغلب جمعه های بعد آزمون زدیم بیرون. وضعیت هوا از رعدبرق و بارون شب قبل به برف تغییر حالت داده بود. آخ که چقد دوستون دارم وقتی میبینیم شال وکلاه کردید، لباسای رنگی پوشیدید، با دستای کوچولوتون:دی برف گوله میکنید و پرتاب میکنید طرف هم. هرچند خودم پیرزن طور باشم و دست به برف و برف بازی نزنم. یه سری از فامیلای نه چندان فامیل و نه چندان غریبمون رو دیدیم. اینجا دقیقا همین قدر کوچیکه. دوتا خیابون و دوتاکوه. تمام. و اینجا یه سری وسایل پایه ثابت صندوق عقبای همه ماشین ها هستن که به عنوان نمونه میتونیم به کتری قوی سیاه شده و دیگر تدارکات چایی و ددر دودور اشاره کرد. یه سری وسایلم پایه ثابت بعضی های دیگن. قلیون و تدارکاتش مثلا. و چون هیچ کدوممون نمیکشیم این وسیله تو صندوق عقب ماشین ما موجود نیست. و چون نه چندان فامیلامونو دیدیم که داشتن چایی میخوردن و قلیون میکشیدن و تعارفمون کردن و ما رو بردن محدوده خودشون زشت بود بگیم بابامون از قلیون و بوش و کِشَنده هاش خوشش نمیاد و بذارید بریم کتری قوی خودمونو بیاریم اون طرف تر چایی درست کنیم به دستگاه تنفس پدرمون توهین نشه، خودمون همینجوری رفتیم پیششون زیرِ آلاچیق. نمیدونم یادتونه یا نه ولی بود روزی که من تو وبلاگای قبلیم نوشتم از این که فلانی امروز سیگار کشید و من از بوش فرار کردم، دعوا به پا شده سر سیگار کشیدنش! یا حتی یادمه یه پست داشتم که عنوانش قلیون کشا خرن بود. الان هیچ نظر سیاه و سفیدی به هیچی ندارم. هیچی. چه بسا امروزی که میگم لیمویی زشت ترین رنگ دنیاست فردا میبینید با جورابای لیمویی در حالی که رو صندلی لیموییم نشستم و لیمو تناول میکنم میگم که میخوام اسم بچمو بذارم لیمو. منع لیمو نمیکنم. وبلاگاتونم اگه دوس دارید ببندید و صفحه سفید بذارید. که من هم ممکنه این کارو کنم. نمیکنم! نترسید. کلا. آدمیزاده دیگه. هرکاری میکنه. حالا این که الان کاری رو  نمیکنه و نمیخواد بکنه دلیل بر پتانسیل نداشتنش واسه انجام کار مذکور نیست. آره خلاصه. رفتیم و سلام خوبید و اینا هم کردیم و چایی ریختن برامون. مزه قلیون میداد. از کجا میدونم مزه قلیون میداد؟ نکشیدما. نخوردیم نون گندم ولی کم ندیدیم دست مردم. نمیدونم ازون تنباکوـه ریخته بود تو چاییا یا چون اونجا قلیون میکشیدن همه چی بوش رو گرفته بود؟ خانومِ خونه وقتی دید لیوان دستمه همینجوری ولی دارم بوش میکنم و یه نیمچه لبی در حد مزه کردن میزنم پرسید که دوس نداری بنفش جان؟ گفتم نه داغه منتظرم سرد شه. و رومو کردم اونور و منتظر سردشدن چایی لیموییم موندم...

صدای باد و بارون و گاهی رعد و برق و خر و پف بابا و یخورده ضعیف تر آهنگِ جهانبخش، سه شب، عذاب وجدان بابت بی احترامی به ساعت طبیعی بدن و این بیدار بودن و بیدار موندن، پنج ساعت مونده تا آزمون، فدای سرتی که شست و برد نگرانی و حال بدمو، فدای سرم، فدای سرت...

دست‌شویی پناه ترین مکان ممکن تو یه سری مکانای دیگه‌س. وقتی تو یه مکان عمومی، یه مجلس، یه جایی که آدمیزاد مثل مور و ملخ ریخته و یهو میبینی دلت خلوت میخواد، میخوای فرار کنی از زیر نگاها و کلا بری یه جای دیگه یه نفس راحت بکشی ( هرچند ممکنه نفسی که میکشی کیفیت هواش مثل اون بیرون نباشه!)

مگه میشه صبح از کم لطفی اطرافیا و تنهایی رنج برد، بغضشو قورت داد و شب از سرریز عشق و محبت گریست و سر به دیوار کوباند؟ چته که هم بودنا اذیتت میکنه، هم نبودنا؟ که یا داری میخندی از ته دل یا زارزار از اعماق میتوکندریات گریه میکنی؟ نمیتونی این وسط یه حال معمولی بگزینی بشینی سر درس و مشقت؟

هولم