پنجشنبه ۱۶ آبان ۹۸
اگه بکشم بیرون از پدیده ای به نام موچین که تازگیا باهاش آشنا شدم و دم به دیقه کندن چند دونه مو و هی نازک تر کردن ابروام ، اگه انقد پلی لیست زیبا و دلبرم حالمو خوب نکنه و بذاره معمولی باشم، اگه چهازانو نشینم رو صندلیم و چشم نیفته به شکمی که تو اون حالت دیگه صاف نیست و نبینم چه فوش ها که بلد نیستم بدم بهش که عوضی تو کی اینجوری شدی؟، اگه لیترلیتر شیرکاکائو به جای خون جاری نشه تو رگام با دیدن اون چشای خندون و هی نگم فتبارک الله احسن الخالفین، اگه با هربار بیرون رفتن از اتاقم و دیدن مامانی که بیس چهارساعته پای لب تابشه و بیست سه آبان دفاعشه و یوهووووو و نگم از تهران میریم دیگه؟ و نگاه چپ چپش مکدرم نکنه، اگه ذوق کردنام برا جام جهانی بعدی و برنامه چیدن که واهاااییییی میشه برم ینی؟ ممنوع الورودمون که نکرده قطر؟ اصن ایران توش هست این بار؟ ورزشگاهای اونجام مردونه س؟!، اگه این تیربرق روبرو در خونمون میخکوب و کورم نکنه پای خودش، اگه دلم بشینه سرجاش و جز شیرکاکائو پمپ کردن تو کارای دیگه دخالت نکنه، اون موقع میام بخونم ملخ رگ شکمی ندااااارد کرم خاکی معده نداااارد دهلیز چپکی بافت گرهی نداااااارد آخخخخ قلبم، دل من طاقت دوری ندارد :"))))))
