احساس میکنم دیشب یه فرشته مهربون ساعت دو شب وقتی تو صفحه های آخر فصل گرمایِ فیزیک گیج خواب بودم، سرمو تکون دادم که مثلا بپره و گفتم فقط پنج تایِ دیگه و نه فقط پنج تای دیگه، ده تای دیگه رو حل کردم که خیالم راحت تر باشه رو دیده و وقتی من خوابیدم اون شی اسرارآمیزشو روم گرفته و گفته بی بی دی با بی دی بووو که بعد از مدت ها خواب دیدم به شیرینی عسل... اوممم، عسل نه. دوس ندارم شیرینیشو. به شیرینیِ یه بستنی شکلاتی و بیدار شدم با گریه که چرا خواب بود و مامانم از در بیاد تو بگه دینایِ مامان کوشی؟! اگه گفتی چی شد؟ و من همیجوری بی حرکت مامانو نگاه کنم و باز بزنم زیر گریه که شوخی نمیکنی؟ تو رو خدا؟ بگو جون من؟ جون دینا؟ بابا ولم کن بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران و مامان بخنده بهم و بگه گریه الانت هیچی، قبل اون چرا گریه کردی؟ و من تو دلم بگم خواب نبود، خواب نیست، واقعیه، واقعی میشه، واقعی واقعی...

همین طور که داشتم رد میشدم از کنارم صدای یه دختر میومد که داشت راجع به مهدی حرف میزد. که ببین تراز من بالا نمیرفت دعوا میکرد!(گوش بدیم. چهار ثانیه) مسیر مستقیم رو نرفتم دیگه. نزدیک دخترا نشستم رو اون نیمکتی که سبز بود ولی با بقیه فرق داشت. میخواستم بشنوم بقیشو! نمیدونم چی شد که تا نشستم دیگه چیزی نشنیدم. سرم گیج رفت و چشام همه چیو تار میدید. سرمو گذاشتم رو پام و چند بار چشامو رفرش کردم که بتونه ببینه. به خاطر معده خالی صبح تا اون ساعت از روز بود یا؟... موضوع حرف زدن دوتا دختر کناریم از مهدی و دعواهاش وقتی اونی که مانتوش سیاه بود ترازش بالا نمیرفته عوض شده بود و دختره داشت با حالتی بین خنده و گریه به اون یکی میگفت هشت شدم! و اون یکی دستشو حلقه کرد دورش و یه چیزایی آروم در گوشش گفت. نمیشنیدم دیگه. لبمو گاز گرفتم. نه به قصد زخم و خونریزی. ولی خب شد دیگه. من باید حسرت هشت گرفتناتونم بخورم؟!

گفتم که من یه چیزِ خیلی‌خوب میخوام. یه چیزِ خوب هم نه حتی، چه برسه به یه چیزِ معمولی. خوب‌بودن ماهیت همه‌ی چیزها دلیل بر رضایت من از هر چیزی جز یه چیزِ خیلی‌خوب نیست. خاک تو سرم، انواع فحش های زشت عالم بر من اگه نتونم.

اصولا آدم عاقل اونچه که نتونسته سر بقیه خالی کنه رو چیکار میکنه؟

مشکل نه یادگیری مبحثه نه سختیش نه بدجنسی و نچسبیش و هیچ کوفت دیگه ایش. ینی هست. ولی وقتی پدیده ای به نام جمع کردن هست اینا دیگه چیز خاصی نیستن. مرور و جمع بندی منفور ترین و نفس گیر ترین قسمت درس خوندن واسه منه. الان پنج شنبه قبل جمعه قلم چیه و من موندم و این همه مبحثی که تقریبا همه رو خوب پخش کردم و خوندم، ولی کی جمعشون کنه آخه؟ چرا هر آزمون عبرت نمیگیرم تایم بیشتر رو برا مرورام بذارم تو روزای قبل انقد بار پنج شنبه هام سنگین نشه ؟ ینی میشه من یه جمعه در حالی که بیشتر از چهارساعت خوابیدم برم سر آزمون و شب قبل بیدار نبوده باشم؟ چرا انقد لذت یادگیری مطلب جدید رو تا دقیقه نود، تا چهارشنبه کش میدم؟ :|

کاش میشد میتوز کنم و بشم چند تا بنفش. اوممم... هشت تا بشم خوبه. ینی دو نسل پی در پی.یکیو بفرستم بره یه جای آروم زیر آسمون شب ستاره ها رو نگاه کنه و باهاشون حرف بزنه. جیغ بزنه. نفس بکشه.اوه خدایا. اردیبهشته. بره نمایشگاه کتاب و طبیعتی که بهشت شده رو زندگی کنه. یکیو بهش بگم عزیزم تو خسته ای، بخواب! و هرچقد دلش میخواد بخوابه.اونقد بخوابه تا بمیره. یکیو بفرستم بره واسه خودش عکاسی کنه دوربین بخره یاد بگیره.به من چه. خودش پیگیر کاراش میشه دیگه. یکیو بفرستم تهران پیش بهار اینا بگم ویولون من کو؟ قرار بود یادم بدیا! و لش کنه اونجا واسه خودش. یکیو بفرستم همونجایی که خودم میدونم، چند روز دهنش سرویس شه به غلط کردم خواستمش بیفته تا همین یدونه ی الان انقد بهونه نگیره. بفهمه همه چی از دور قشنگه. یکیو نگه میدارم واسه امور متفرفه و انجام کارام. لباسامو تنم کنه لقمه بذاره تو دهنم کولم کنه ببرتم تا دم در دست شویی تو حموم موهامو بشوره به جام رانندگی کنه. خودمم میرم شیراز ور دل حافظ. شاید به رایحه هم بگم بیاد و بهش میگم دختر تو چنین خوب چرایی؟! و میگم که یه آخرشبونه فروردینونه بهارونه منو مردوندی وقتی خواستم دمی بیاسایم و نتو چک کنم، تو رو دیدم و ساییدن! ماسید به تنم... یدونه بنفش مونده! اونو هم بهش میگم تو کارت درس خوندن و کنکور دادنه. میتونی علم بیاموزی دانشگاه بری دکتری مهندسی چیزی بشی واسه خودت. اگه دوس نداری اشکال نداره! میتونی با هرکدوم از بچه های بالا  که دلت میخواد بری بچرخی. کنکور هم فداسرت.

من آدم زندگی اجتماعی نیستم. دیگه نهایتا چند نفر که دوسشون داشته باشم رو دور خودم بخوام جمع کنم. از همونا هم خسته میشم حتی...آدما خستم میکنن. شایدم من اونا رو خسته میکنم! نمیدونم. ولی چیزی که هست اینه که میدونم نمیخوام انقد ببینم و بشنوم. ظرفیت این حجم از اخبار و اطلاعات بیهوده ی حال گیر ذهن درگیر کننده که به دردم نمیخورن رو ندارم. گوشامو می گیرم کمتر بشنوم. چشامو میبندم کمتر ببینم. مهمونیای خاله زنک بازانه فامیل رو نمیرم و محکومم به خرخونی که تو خونه داره خودکشی میکنه با کتاباش! واقعا چرا این همه آدم ریخته تو زمین؟! اما نهایتا من یه آدمم که چه بخوام چه نخوام باید با بقیه آدما ارتباط داشته باشم... با تلویزیون هم انگار ظاهرا!

ساعت  یه ربع به سه ـه و من دارم اطراف رو نگاه میکنم. هنوز هیچ جا رو نگشتم. چون هرجا که میرسیدم چند دقیقه شوکه و هنگ مینشستم و خاک میکوفتم بر سر و پیشانی. کنار پنجره طبقه دومِ ساختمون شماره سه نشسته بودم و روبروم رو نگاه میکردم.یه پسره اومد بالا. پرسید دکتر مینایی هستن تو اتاقشون؟ منظورش اتاق کناریم بود. نمیدونستم چی بگم. بگم آره؟ بگم نه؟ بگم دکترمینایی کیه،چیه؟! گفتم نمیدونم. رفت پایین. قلبم مچاله شد. کاش میموند. تنها دارم خفه میشم اینجا. هی دارم تنها تنها قورت میدم... رفتم پایین و اون پسر موفرفریه رو دیدم. یه لحظه، فقط یه لحظه خواستم بگم عه ارشیا تو اینجا چیکار میکنی؟! اینو هم قورت دادم. اومدم بیرون و دیدم مامان داره زنگ میزنه. کاش میشد مامان رو بلاک کرد! زنگ نزن انقد. نزن. اصن نوموخام بیام. میخوام گم شم همینجا. میخوام غش کنم بمونم اینجا رو دستشون. بذا بمیرم همینجا تموم شم. ولی خب مامان بودُ... میگه کجایی تلف شدیم از گشنگی؟! و میگم که من که گفتم بدون من ناهار بخورید. میگه که منتظرمن. میگه که ازونجا که اومدی بیرون بیا سمت راست، نری چپ. میام بیرون. با چشای بسته. سرمو میندازم پایین که چشام به هیچی نیفته و باز مکث نکنم و خاک نکوبم بر سر. میرسم به فیروزه ایِ وسط سفید جان. میشینم رو چمنای روبروش. بازم نگاه به روبرو. بازم قورت. چند تا عکس میگیرم از منظره روبروم و خصوصا اون گربهِ و درختی که زیرش بودم که با اخطار مواجه میشم. پونزده؟ یا ده درصد. حالا تو اون محوطه ـم که اول هرچقد میومدم تموم نمیشد و نمیرسیدم. باز اخطار میده. دو درصد. لعنتی من که کاریت نکردم. من وا دادم، من وا رفتم، من وای بر سرمه، تو چرا فرت و فرت هی کم و کمتر میشی؟ من دارم آب میشم. مامان زنگ میزنه. که کجام؟! و میگم نزدیک در ورودی م. ذخیره نیرو رو فعال میکنم که دودرصدم حفظ شه و مبادا گم شم! به در نمیرسم. اشتباه اومدم. برمیگردم و باز یه مسیر دیگه. میخوام پشت سرمو نگاه کنم ولی نمیتونم. نگاهم همچنان به کفشامه. میزنم بیرون و رو به راست راه میفتم. یه لحظه درد میپیچه تو پاهام و حفره مرکزی بدنم! تنم یخ میزنه. امروز چندمه؟ نه. الان نه. این همه مدت نیومدی صبر کردی ببینی من کی میخوام بیام اینجا تو هم راه بیفتی پشت سرم؟ کولمو باز میکنم. چیز خاصی توش نیست. نه قرص. نه وسایل. یه به درک و میگم و راه میفتم. یه نگاه به دستی میندازم که یادم رفته ساعت بردارم براش و برای بار چندم یادم میفته یادم رفته ساعت بیارم.گوشیو نگاه میکنم.ساعت سه و یازده دقیقه، صفر درصد...

الان قرمزیِ چشامم، جیغم، امـــــــــــــا نهایتا میخوام سبز شروعت کنم. خوش اومدی.

یادم نیست چی میگفتیم. فقط میدونم جلوی پنجره بودیم و صداها رو میشنیدم ،حرفا رو نه. یهو خوابم گرفت. سرم سنگین شد و افتاد پایین. همین جوری هی پایین و پایین‌تر و چیزی که باید میشد،شد. شونه‌هات.

شورت پاتونه. شلوارم روش. اونی که میخواید بمالید بهش هم شورت پاشه. و شلوارم روش. و یه پالتو ضخیم تا روی زانو هم تنشه. این تماس با وجود این پنج لایه مانع مکانی و زمانی که در حد صدم ثانیه س و نمیشه اسمشو گذاشت تماس، دقیقا چقد حال میده که به خاطرش ضربه پای دختر که تمام نفرت و زورشو جمع کرده توش رو و به منطقه حساستون وارد میکنه رو به جون میخرید و با اون هیکل گنده جمع میشید تو خودتون و ولو کف خیابون داد میزنید تُ*ماااااااااااااام ؟

مثل اغلب جمعه های بعد آزمون زدیم بیرون. وضعیت هوا از رعدبرق و بارون شب قبل به برف تغییر حالت داده بود. آخ که چقد دوستون دارم وقتی میبینیم شال وکلاه کردید، لباسای رنگی پوشیدید، با دستای کوچولوتون:دی برف گوله میکنید و پرتاب میکنید طرف هم. هرچند خودم پیرزن طور باشم و دست به برف و برف بازی نزنم. یه سری از فامیلای نه چندان فامیل و نه چندان غریبمون رو دیدیم. اینجا دقیقا همین قدر کوچیکه. دوتا خیابون و دوتاکوه. تمام. و اینجا یه سری وسایل پایه ثابت صندوق عقبای همه ماشین ها هستن که به عنوان نمونه میتونیم به کتری قوی سیاه شده و دیگر تدارکات چایی و ددر دودور اشاره کرد. یه سری وسایلم پایه ثابت بعضی های دیگن. قلیون و تدارکاتش مثلا. و چون هیچ کدوممون نمیکشیم این وسیله تو صندوق عقب ماشین ما موجود نیست. و چون نه چندان فامیلامونو دیدیم که داشتن چایی میخوردن و قلیون میکشیدن و تعارفمون کردن و ما رو بردن محدوده خودشون زشت بود بگیم بابامون از قلیون و بوش و کِشَنده هاش خوشش نمیاد و بذارید بریم کتری قوی خودمونو بیاریم اون طرف تر چایی درست کنیم به دستگاه تنفس پدرمون توهین نشه، خودمون همینجوری رفتیم پیششون زیرِ آلاچیق. نمیدونم یادتونه یا نه ولی بود روزی که من تو وبلاگای قبلیم نوشتم از این که فلانی امروز سیگار کشید و من از بوش فرار کردم، دعوا به پا شده سر سیگار کشیدنش! یا حتی یادمه یه پست داشتم که عنوانش قلیون کشا خرن بود. الان هیچ نظر سیاه و سفیدی به هیچی ندارم. هیچی. چه بسا امروزی که میگم لیمویی زشت ترین رنگ دنیاست فردا میبینید با جورابای لیمویی در حالی که رو صندلی لیموییم نشستم و لیمو تناول میکنم میگم که میخوام اسم بچمو بذارم لیمو. منع لیمو نمیکنم. وبلاگاتونم اگه دوس دارید ببندید و صفحه سفید بذارید. که من هم ممکنه این کارو کنم. نمیکنم! نترسید. کلا. آدمیزاده دیگه. هرکاری میکنه. حالا این که الان کاری رو  نمیکنه و نمیخواد بکنه دلیل بر پتانسیل نداشتنش واسه انجام کار مذکور نیست. آره خلاصه. رفتیم و سلام خوبید و اینا هم کردیم و چایی ریختن برامون. مزه قلیون میداد. از کجا میدونم مزه قلیون میداد؟ نکشیدما. نخوردیم نون گندم ولی کم ندیدیم دست مردم. نمیدونم ازون تنباکوـه ریخته بود تو چاییا یا چون اونجا قلیون میکشیدن همه چی بوش رو گرفته بود؟ خانومِ خونه وقتی دید لیوان دستمه همینجوری ولی دارم بوش میکنم و یه نیمچه لبی در حد مزه کردن میزنم پرسید که دوس نداری بنفش جان؟ گفتم نه داغه منتظرم سرد شه. و رومو کردم اونور و منتظر سردشدن چایی لیموییم موندم...

صدای باد و بارون و گاهی رعد و برق و خر و پف بابا و یخورده ضعیف تر آهنگِ جهانبخش، سه شب، عذاب وجدان بابت بی احترامی به ساعت طبیعی بدن و این بیدار بودن و بیدار موندن، پنج ساعت مونده تا آزمون، فدای سرتی که شست و برد نگرانی و حال بدمو، فدای سرم، فدای سرت...

دست‌شویی پناه ترین مکان ممکن تو یه سری مکانای دیگه‌س. وقتی تو یه مکان عمومی، یه مجلس، یه جایی که آدمیزاد مثل مور و ملخ ریخته و یهو میبینی دلت خلوت میخواد، میخوای فرار کنی از زیر نگاها و کلا بری یه جای دیگه یه نفس راحت بکشی ( هرچند ممکنه نفسی که میکشی کیفیت هواش مثل اون بیرون نباشه!)

مگه میشه صبح از کم لطفی اطرافیا و تنهایی رنج برد، بغضشو قورت داد و شب از سرریز عشق و محبت گریست و سر به دیوار کوباند؟ چته که هم بودنا اذیتت میکنه، هم نبودنا؟ که یا داری میخندی از ته دل یا زارزار از اعماق میتوکندریات گریه میکنی؟ نمیتونی این وسط یه حال معمولی بگزینی بشینی سر درس و مشقت؟

هولم

هیچکی هیچکیو هیج جا نمیبره

اگه دلتون میخواد جایی باشید،خودتون جمع کنید برید..

با ذوق و ترس