1. ساعت یک شب با گفتن "خب فردا میخوایم زود بیدار شیم بریم کتابخونه،بخوابیم دیگه" میرم تو رخت خواب. کی خوابم میبره؟ چهار. چهار به بعد شاید. ولی تا چهارشو یادمه که بیدار بوده ـم

نمیدونم آیه بود؟ حدیث بود؟ امام علی بود؟ هر چی که بود، همون که میگفت اگر مومنی نمیدونم مومنی را مسخره کند؟ نمیدونم چه کند؟ هر چه کند؟ نمیمیرد تا که خودش دچار شود یا همچین چیزی! همون.

چهارِصبح خوابیدن

ولی خیلی خنده دار، مسخره، چرت و گریه داره که وسط افکار آرمان گرایانت و تلاش برای هدف و این چیزشعرا که به زور اونا خودتو پای درس نشوندی و مثلا میخوای با دید بهتری به مطالب کتاب درسیت نگاه کنی، به خودت میای میبینی داری جهت جریان خون تو رگ پشتی کرم خاکی رو حفظ میکنی و مراقبی یادت نره ملخ رگ شکمی نداره!

هوا سرد شده اوکی، چرا هر چیز دیگه ای که کوچک ترین ربطی به هوا داره و نداره سرد شده؟

این وبلاگ هروقت نگارنده ـش حوصله و مخصوصا وقت داشته باشد (که احتمالا مصادف شود با تاریخِ جمعه ی این هفته بعد از آزمون قلم چی) وبلاگ جدیدی خواهد ساخت و مطالب اینجا را هم به آنجا منتقل خواهد کرد. ضمن عرض عذرخواهی و شرمندگی فراوان از شماهایی که هی دنبال او از این وبلاگ به آن وبلاگ میروید، به اطلاعتان میرساند جهت پیش خرید آدرس جدید میتوانید به او کامنت خصوصی بدهید. باز هم او را ببخشید...

پ.ن: اون بزرگواری که امروز خاموش منو دنبال کردی، آتیش خفته منو بیدار کردی واس تغییر آدرس و وقتی این پست رو خوندی دوباره آنفالو کردی، همش تقصیر شماهاس اصن :| خاموش دنبال نکنید آقا. نکنید.

جنس ما بده که با دیدن خوشیا و روزای خوبِ بقیه حالمون بد میشه یا جنس خوشیای اونا خوبه که انقد حال ما رو بد میکنه؟

اون کیه که واس مسائل محلول درست حسابی سوال حل نکرده؟

ولی نه، winter is here

فقط داداش من میتونه با کارت خودم، پولِ خودم، بره برام هدفون بخره چون هدفون خودش خیلی وقته پیش منه و میخواد پسش بگیره :))))

چیزی که دکترنرفته متوجهش هستم اینه که مشکل از من نیست. روحی نیست. کاملا جسمیه. یه چیزی تو من کم یا اضافه س. لابد همون داستان کم‌خونی و دیگر برادران باشه. حال آزمایش‌دادنم نیست. حال دکتررفتنم نیست. در پرانرژی‌ترین حالت ممکن پای کتاب آرومم نمیگیره و خسته میشم. سرم گیج میره و چشام سیاهی. واقعا حال هیچیم نیست و مشکلم همینه که حال هیچیم نیست و همیشه خسته و خوابالود و بی حالم که اگه اینطوری نبودم اصن نیازی به حال برای دکتر رفتن نبود. موسیقی و فیلم و بارون و بیرون زدن و این مسخره بازیا هم دیگه جوابگو نیستن رو من. دیگه حال خوددرمانی و خودخوشحال کنندگی هم ندارم حتی. همینجوری وایسادم ببینم دکتر از آسمون خودش میاد سراغم دردمو بگه و در ادامه بقیه رو بفرستم داروهامو بگیرن و من فقط زحمت خوردنشونو بکشم. حالم همین‌قد میتونه مایه بذاره. 

نوشته ماهیا موفق ترین مهره داران زندن. هیچی دیگه. هر چی خدا گفت بابا این آدم اشرفه، اومدن تو کتابمون نوشتن ماهی موفقه. شایدم ربطی نداره و لزوما موفق اشرف نیست و اشرف موفق نیست. شاید واقعا ماهی موفق تره. من که میگم نه اشرفیم نه موفق. اصن نمیدونم منظور از اشرف چیه که خدا گفته ما اونیم. شاید منظورش اسم خاص بوده. نمیدونم. اگه یه روز این ارتباط این مدلی که خدا درست کرده برچیده شه و بتونم رو در رو باهاش حرف بزنم حتما میپرسم من چرا اشرف؟چون عقل دارم؟مغز دارم؟ چرا یه سیستم فتوسنتز و بی نیاز به مواد غذایی نصب نکردی رومون؟ جلبک از من اشرف تره که! :|.بله بله.خدایا بیا قبول کن خلقتت باگ داره.سراسر باگه حتی.خود خود همین خلقتت خودش باگه. ایشاالله(اگه خودت بخوای!!) انتقاد پذیر باشی. موجودی که بیخودی با یه جمله بشکنه و گریه کنه و به حداقل سه وعده غذا تو روز نیاز داشته باشه و تو جهان و کهکشان به این بزرگی نتونه هر غلطی دلش میخواد بکنه!! :دی اشرف نیست. زندونی تو و خلقتته.اشرف اون جلبک بزرگوار خوشرنگه با اون اسم قشنگش و بی نیازیش،بی احساسیش،بی خیالیش. خاکی و پاک و ساده.بدون نیازهای انسانی و حیوانی. بهرحال اگه تو خدایی و گفتی فضلناهم فی البر و البحر و انا عاقل و نابغه با همون هوشم باید یه روزی بتونم یه کاری کنم ژن فتوسنتز توم روشن بشه -_- راجع به هرچی قانع شم از این یکی نمیتونم بگذرم...

به طرز عجیب یا حتی فجیعی حالم با خودم خوبه.دَراد چشای هر کی بگه خوشحالم پشت کنکوری شدم :دی ولی من،تو این نقطه،با تغییر فکر و سلایق و علایق و لایف استایل حتی و همه چی تو این بازه کوتاه که معلوم نیست تا کنکورِ سال بعد بازم عوض شه یا نه،خوشحالم که نشد!آقا من خوشحالم نشد:))) یه لقمه برداشتم نگو لقمه!بگو دیسِ برنج :دی.اون سیرم نمیکرد.به قول دوستِ عزیزی،این فقط یه عقب نشینی استراتژیکه...

ساعتِ نماز بود و دفتر دبیرا خالی. با یکیشون کار داشتیم و نبودش. وسط دفتر دبیرا یه ظرف بزرگ با کلی میوه های رنگی چشمک میزد. مثل همیشه صبحونه نخورده و معده ی خالی!. الکی تق تق در زدم با اینکه میدونستم کسی داخل نیست. خیلی ریلکس رفتم تو و دوتا موز از رو ظرف میوه ها برداشتم . یه موز رو دادم دست ذال .من موز خودمو خوردم.با خنده و تعجب نگاهم میکرد. بهش گفتم چرا موزتو نمیخوری؟!گفت میخواد بره نماز بخونه و نباید لقمه حروم تو شکمش باشه!گفتم حلاله بابا.قبول نکرد. رفتیم و یکی از معاونا رو پیدا کردیم.بهش گفتم خانوم گ ذال حساسه رو لقمه حلال حروم هنوز نتونسته این موز رو بخوره!شما بگید که حلاله! خندید و گفت تویی؟! نوش جونتون

تو ماشین جام نمیشه.ینی میشه.ولی من همه چیو آزاد و در حالت غلت خوردن میخوام.داداش کنارمه و نمیتونم پامو دراز کنم.پامو از پنجره میارم بیرون.همدانیم.بابا میگه زشته،یکی پاهاتو میبینه و میگم کی؟فامیلامون؟تا اینجا هم دنبالمونن بدونن چیکار میکنیم؟!.قبلِ بحث دوباره پاهامو میارم تو و با بغض به خودم قول میدم دیگه با بابا سفر نیام. آدمی که به همه چی غر میزنه. به ترافیک به پلیس به باک بنزین به اگزوزی که وسط راه خراب میشه به خستگی به پادرد به گرونی به من به کنکورم به ... .ولی خب صدبار باز آمدم و باز توبه شکستم.کیو دارم باهاش برم؟!انتخابی هست جز بابا؟.صدای خوردنِ قطره های آب به شیشه میاد.میزنمش پایین و دستمو میبرم بیرون.به خونه فکر میکنم و اتاقم.به قرارگاه.به فرارگاه.به وقتی که بتونم تو خونه اینو بنویسم و بگم تموم شد!دیگه ازینا نمینویسم.و بگم اصن دیگه نمینویسم.پشیمون میشم.من آدم ننوشتن نیستم.خداحافظی میکنم دوروز بعدش برمیگردم بهم میگن سست عنصر!ولی میتونم بگم کمرنگ میشم و کمتر هستم؟!

بدترین کاری که بشرِ دوپایِ پتانسیل دار برای رفع تقریبا تمام نیازهایش به تنهایی ،میتواند انجام دهد صله رحم و ایجاد روابط اجتماعی است.به غلط  کردمی افتاده ام آن سرش ناپیدا.به پدر میگویم بیا خانه را بفروشیم و برویم ازینجا.اینجا دیگر خانه نمیشود.هتل شده.خانه مادربزرگ شده.هر که میخواهد می آید،هر که میخواهد میرود.بیش از حد عمومی شده و من هیچ چیزِ عمومی ای را دوست ندارم.حتی خودِ شماها وقتی خواننده هایتان زیاد میشود و معروف میشوید را هم دوست ندارم.کیفیتتان می آید پایین.همه میشناسنتان و دیگر فقط مالِ من نیستید!.عمومی میشوید.خانه ای که بیش از خودمان چهارنفر در آن حضور داشته باشند عمومی است.باید کنار بیایم با اینکه دایی ممد پایه ثابت وعده های غذایی ماست.خسیس نیستم.دولقمه غذا است دیگر.تف به این کاهدان که بخواهم حرصش را هم بزنم.اما من حساسم روی تایم ناهار.آنقدر حساس که گاهی سایه پدرم بر روی بشقابم هم مرا اذیت میکند و غذایم را می آورم داخل اتاقم میخورم.دایی ممد قانون خانه ما را هم نمیداند.که اگر کسی لیوانی نمک دانی چیزی خواست و همه سر سفره نشسته بودیم،خودش پا میشود میرود می آرد!نه من میگویم مامان پاشو لیوان به من بده نه پدرم به داداش کوچیکه میگوید پسرم پاشو نمک دان بده دستم.واقعا زشت است وقتی من دارم کوفت میکنم تو هم همین طور بگویی دایی جان برو پارچ آب را بیاور.پارچ آبُ مرض .فاکتور بگیریم دایی ممد مطلقه را،از آن بدتر دیگر دایی ها و زندایی ها هستند.ها.توضیح بدم دیگر؟دایی ممد مجرد نیست.مطلقه است.دیگر دایی ها.زندایی وسطی و دقیقا وسطی(ینی زنِ داییِ وسطی) از در پریده داخل و بدون سلام میگوید شامتان حاضر نیست؟ابرویی بالا داده و گفتم زنگ میزدی زودتر برات آماده کنیم!شرمنده!.مینشیند وسط حیاط و منتظر میماند من برایش سفره پهن کنم و غذا جلویش بگذارم.گفتم که،من خسیس نیستم.دو لقمه است با یکدیگر کوفت میکنیم.ولی از آدم مفت خور و طلب کار که باید همه در خدمت او باشند بدم می آید.خیر سرمان خانه ما هنوز بهم ریخته است.آنقد که فرش هم نداریم و در حیاط می زی ایم و تو،در حالی که لکه رنگی روی لباسم و عرق صورتم را میبینی میگویی برو برای پسرم آب لیمو درس کن!.او بچه است. دلم نمی آید.ولی آن لیوانی که خودت خوردی زهرمارت شود زندایی وسطی.حوصله هیچکدامتان را ندارم.خدا را شکر پارسال خودم آنقدر کم کاری کردم که نمیتوانم بگویم شما مزاحمم بودید و هی مهمان بودید و لش کرده بودید خانه ما و دلیل گندی که به کنکور زدم شما بودید.ولی امسال این اتفاق دارد می افتد و ذره ای دیگر به مغزم فشار بیاورید دیگر نیشگون گرفتن های مادرم از من که بیخیال،که ول کن،که زشته جواب نخواهد داد و تویِ رویتان خواهم گفت لطفا مزاحم نشوید!نشوید!.بابا ما خودمان هم اضافی هستیم.حوصله یکدیگر را هم نداریم.مادرم میگوید مشکل روانی دارم که از فامیل خوشم نمی آید،از مهمانی،از داداش هایش و خصوصا زن داداش هایش .شاید هم دارم.بهرحال بیمار هستم و باید مراعاتم را کرد.مراعات کنید.میدانم از نوشتن این متن پشیمان خواهم شد.امروز حال عحیبی داشتم و احتمالا هورمون هایم هم بهم ریخته باشد.در هر صورت احساسم بعد از پشیمانی تغییر زیادی نخواهد کرد.شما همان مزاحم های رو مخ هستید، من هم همان مشکل دار روانی

ساعت یکم مونده به چهار عصره.تو حیاطم.حدود چهار پنج روزه نرفتم حموم و موهام چسبیده به هم.کف پامم سیاه شده.بله لباسام تو گونیه و تو این شرایط خودمم دلم نمیخواد برم حموم.ولی خودمونیما،کثیفی هم عالمی داره!نگران لک شدن لباسات و عرق کردن و هیچی نیستی.لذت هم میبری از بیشتر لولیدن تو کثافت.مامان میگه گوشیشو از تو ساختمون اصلی خونه یارم.دوتا میس کال داره.میگه کی بودن؟میگم مریم بوده.مریم هم رشته و هم همه چیه مامانه.با این فرق که مجرده.همیشه میگه بذار منو مامانت برات مایه عبرت باشیم!.بگذریم.خودم میدونم واس چی میگه.هرچند قبول ندارم.همون لحظه مریم زنگ میزنه.مامان باهاش حرف میزنه.قطع میکنه و میگه مریم پرسید بنفشه چیکار کرد؟نتایج اومده.گوشیشو میگیرم و رو صندلیم که وسط حیاطه میشینم.ساعت چهاره دقیقا.اسکرین شاتی که گرفتم از مشخصاتم رو نگاه میکنم و شماره داوطلبیم رو میزنم.دلم میخواد بنویسه پردیس و.از اسم پردیس هم خیلی خوشم نمیاد.ولی اینو دوس دارم.کد امنیتی رو میزنم.رنگ کارا روبروم دارن درِ اصلی ورودی رو رنگ میکنن.دایی ممد سیب زمینی هایی که من سرخ کردم رو داره میخوره.هیچی توش نیست.یه خط تیره.یه نفس عمیق میکشم و میام تو حموم یدونه میزنم تو صورت خودم و به مدت سی ثانیه میگریم!اشکامو پاک میکنم.اون عدد،رتبه م،نتونست اشکمو دراره.شما هم شنیدید.یه عدد بود فقط.ولی این صفحه خالی،این صفحه سفید حق من نبود.دروغ چرا،بود.اونقد که باید تلاش نکرده بودم و خودم میدونستم اینو.بهم برخورده بود.میخوام دوباره چک کنم نکنه اشتباه شده باشه.قبل دوباره وارد شدنم دوباره گوشی مامان تو دستم زنگ میخوره.گوشیشو بهش میدم.مامان پردیسه.همون پردیسی که خوشم نمیاد ازش.میگه بنفش چیکار کرد؟دسته گل من حقوق اینجا قبول شده .گوشی رو ازش میگیرم و سایلنت میکنم.رنگ کارا کارشون تموم میشه و دایی ممدم میگه چی شد؟میگم نشد.میگه درس شدن دندونام یه سال عقب افتاد!دایی ممد دندوناش خرابه از بیخ.دلش میخواست من دندون بیارم.نمیدونه من تو انتخاب رشته فقط دارو و چن تا پزشکی زدم.سال بعدم دندون نخواهم زد.دلم میخواست بهش بگم انقد سیگار نکش تا خراب نشن ولی میگم به توچه؟و حرفمو قورت میدم.میام اینجا و اسمارتیز گفته نتایج اومده.میگم  یه خط تیره گذاشته برام.میگه واس اون سه تا خط تیره گذاشته.نگاه میکنم مال منم سه تا خط تیره س ولی من یدونه دیدمش.همون حالا.مهم نیته.اون موقع توی رشته و دانشگاه قبولی هیچی ننوشته بود،الان نوشته مردود.مامان بزرگ زنگ میزنه بیاین دنبالمون.تو باغشه.این روزا همش اونجاس و فصل گردوتکونیه.خاله هم پیششه.لباس قرمزم که رنگ گرفته رو عوض میکنمو با مامان میریم دنبالشون.یادم میره.میگم فدا سرم.بستنی میخورم.عینکمو یادم رفته بیارم ولی.از وقتی ازش استفاده میکنم دیگه بدونِ اون نمیبینم.کاش بهش عادت نمیکردم.یه بادکنک صورتی هم از اون صدتا بادکنکی که خریدم تو دهنمه و هی بادش میکنم.به خال خالی پیام میدم یا شیخ!جواب کنکور اومد.حالم بد نیست ولی خوبم نیست.چیزی بگو حال دلمان به شود.میگه"بیا بغلم".دلم میخواد بزنم تو دهنش.الان من چطور بیام بغل تو؟بعدشم،اگه پیشم بودی که دیگه اصن نیاز نبود بزنم تو دهنت!.بحثو عوض میکنه و کلی میخندیم.آخرین پیامش یه شکلک خنده گنده تلگرامیه با یه قلب قرمز کنارش.برمیگردیم خونه.اتاقم رنگش خشک شده.کرم سفیدِ دوس داشتنی من.لب تابمو باز میکنم.وارد پنل مدیریتم میشم.ارسال مطلب جدید رو میزنم.عنوانش رو میذارم که ثبت شود در تاریخ...

خونه این شکلیه.عملا یه هفته س مامانمو ندیدم و میخوام وقتی برگشت خراب شم سرش که ول کن علم جویی تا گور رو.در همین راستا تصمیم گرفتم آندره و ویونا رو واس انتخاب رشته سال بعدم در نظر بگیرم.سبزه باید میومده که حالم خراب تر شه،نیومده.و این نیومدن بدتره.مث بغضی که زودتر باید گریه شه تا رنگین کمون شه ولی بغض میمونه.کلا هزارتومن همراهمه و با این که لازمم نمیشه احساس ناامنی میکنم از این بی پولی.دوچرخه یه میلیونی یه ماه پیشم شده سه میلیون و میخوام سر به تن هیچکی نباشه.شبِ امتحان زمین خودمو با یکی از آهنگای آلبومِ جدید چاووشی خفه کردم و حفظم الان.شنبه امتحان ریاضی دارم و اومدم کتاب خونه.چیزی که این وسط حالمو یه خورده بهتر کرد و باعث شد احساس مفید بودن کنم کتابدار بود.با حالی که معلوم بود دردش چیه پرسید"بچه ها،کسی مسکن همراهشه؟".خوشحال بابتِ کیف جادوییِ مهربونیم که به سنگینی قبل نیست اما قرص توشه،با لبخند بهش گفتم من،من...