پنجشنبه ۹ اسفند ۹۷
مگه میشه صبح از کم لطفی اطرافیا و تنهایی رنج برد، بغضشو قورت داد و شب از سرریز عشق و محبت گریست و سر به دیوار کوباند؟ چته که هم بودنا اذیتت میکنه، هم نبودنا؟ که یا داری میخندی از ته دل یا زارزار از اعماق میتوکندریات گریه میکنی؟ نمیتونی این وسط یه حال معمولی بگزینی بشینی سر درس و مشقت؟
+ میتونیم کنکوری بودن رو یه بیماری که اطرافیان باید مراعات فرد بیمار رو بکنن به حساب بیاریم.والا اینجور که با ملاحظه و مراعات شدیدی که حقم نیست! با من برخورد میشه... ولش کن بابا، کنکور داره. اذیتش نکن، کنکور داره. حساس شده، کنکور داره. زیر فشاره به دل نگیر ازش، کنکور داره. برو بستنی بخر براش، کنکور داره. بذا هر غلطی دلش میخواد بکنه آروم شه، کنکور داره!
