تو ماشین جام نمیشه.ینی میشه.ولی من همه چیو آزاد و در حالت غلت خوردن میخوام.داداش کنارمه و نمیتونم پامو دراز کنم.پامو از پنجره میارم بیرون.همدانیم.بابا میگه زشته،یکی پاهاتو میبینه و میگم کی؟فامیلامون؟تا اینجا هم دنبالمونن بدونن چیکار میکنیم؟!.قبلِ بحث دوباره پاهامو میارم تو و با بغض به خودم قول میدم دیگه با بابا سفر نیام. آدمی که به همه چی غر میزنه. به ترافیک به پلیس به باک بنزین به اگزوزی که وسط راه خراب میشه به خستگی به پادرد به گرونی به من به کنکورم به ... .ولی خب صدبار باز آمدم و باز توبه شکستم.کیو دارم باهاش برم؟!انتخابی هست جز بابا؟.صدای خوردنِ قطره های آب به شیشه میاد.میزنمش پایین و دستمو میبرم بیرون.به خونه فکر میکنم و اتاقم.به قرارگاه.به فرارگاه.به وقتی که بتونم تو خونه اینو بنویسم و بگم تموم شد!دیگه ازینا نمینویسم.و بگم اصن دیگه نمینویسم.پشیمون میشم.من آدم ننوشتن نیستم.خداحافظی میکنم دوروز بعدش برمیگردم بهم میگن سست عنصر!ولی میتونم بگم کمرنگ میشم و کمتر هستم؟!

بدترین کاری که بشرِ دوپایِ پتانسیل دار برای رفع تقریبا تمام نیازهایش به تنهایی ،میتواند انجام دهد صله رحم و ایجاد روابط اجتماعی است.به غلط  کردمی افتاده ام آن سرش ناپیدا.به پدر میگویم بیا خانه را بفروشیم و برویم ازینجا.اینجا دیگر خانه نمیشود.هتل شده.خانه مادربزرگ شده.هر که میخواهد می آید،هر که میخواهد میرود.بیش از حد عمومی شده و من هیچ چیزِ عمومی ای را دوست ندارم.حتی خودِ شماها وقتی خواننده هایتان زیاد میشود و معروف میشوید را هم دوست ندارم.کیفیتتان می آید پایین.همه میشناسنتان و دیگر فقط مالِ من نیستید!.عمومی میشوید.خانه ای که بیش از خودمان چهارنفر در آن حضور داشته باشند عمومی است.باید کنار بیایم با اینکه دایی ممد پایه ثابت وعده های غذایی ماست.خسیس نیستم.دولقمه غذا است دیگر.تف به این کاهدان که بخواهم حرصش را هم بزنم.اما من حساسم روی تایم ناهار.آنقدر حساس که گاهی سایه پدرم بر روی بشقابم هم مرا اذیت میکند و غذایم را می آورم داخل اتاقم میخورم.دایی ممد قانون خانه ما را هم نمیداند.که اگر کسی لیوانی نمک دانی چیزی خواست و همه سر سفره نشسته بودیم،خودش پا میشود میرود می آرد!نه من میگویم مامان پاشو لیوان به من بده نه پدرم به داداش کوچیکه میگوید پسرم پاشو نمک دان بده دستم.واقعا زشت است وقتی من دارم کوفت میکنم تو هم همین طور بگویی دایی جان برو پارچ آب را بیاور.پارچ آبُ مرض .فاکتور بگیریم دایی ممد مطلقه را،از آن بدتر دیگر دایی ها و زندایی ها هستند.ها.توضیح بدم دیگر؟دایی ممد مجرد نیست.مطلقه است.دیگر دایی ها.زندایی وسطی و دقیقا وسطی(ینی زنِ داییِ وسطی) از در پریده داخل و بدون سلام میگوید شامتان حاضر نیست؟ابرویی بالا داده و گفتم زنگ میزدی زودتر برات آماده کنیم!شرمنده!.مینشیند وسط حیاط و منتظر میماند من برایش سفره پهن کنم و غذا جلویش بگذارم.گفتم که،من خسیس نیستم.دو لقمه است با یکدیگر کوفت میکنیم.ولی از آدم مفت خور و طلب کار که باید همه در خدمت او باشند بدم می آید.خیر سرمان خانه ما هنوز بهم ریخته است.آنقد که فرش هم نداریم و در حیاط می زی ایم و تو،در حالی که لکه رنگی روی لباسم و عرق صورتم را میبینی میگویی برو برای پسرم آب لیمو درس کن!.او بچه است. دلم نمی آید.ولی آن لیوانی که خودت خوردی زهرمارت شود زندایی وسطی.حوصله هیچکدامتان را ندارم.خدا را شکر پارسال خودم آنقدر کم کاری کردم که نمیتوانم بگویم شما مزاحمم بودید و هی مهمان بودید و لش کرده بودید خانه ما و دلیل گندی که به کنکور زدم شما بودید.ولی امسال این اتفاق دارد می افتد و ذره ای دیگر به مغزم فشار بیاورید دیگر نیشگون گرفتن های مادرم از من که بیخیال،که ول کن،که زشته جواب نخواهد داد و تویِ رویتان خواهم گفت لطفا مزاحم نشوید!نشوید!.بابا ما خودمان هم اضافی هستیم.حوصله یکدیگر را هم نداریم.مادرم میگوید مشکل روانی دارم که از فامیل خوشم نمی آید،از مهمانی،از داداش هایش و خصوصا زن داداش هایش .شاید هم دارم.بهرحال بیمار هستم و باید مراعاتم را کرد.مراعات کنید.میدانم از نوشتن این متن پشیمان خواهم شد.امروز حال عحیبی داشتم و احتمالا هورمون هایم هم بهم ریخته باشد.در هر صورت احساسم بعد از پشیمانی تغییر زیادی نخواهد کرد.شما همان مزاحم های رو مخ هستید، من هم همان مشکل دار روانی

ساعت یکم مونده به چهار عصره.تو حیاطم.حدود چهار پنج روزه نرفتم حموم و موهام چسبیده به هم.کف پامم سیاه شده.بله لباسام تو گونیه و تو این شرایط خودمم دلم نمیخواد برم حموم.ولی خودمونیما،کثیفی هم عالمی داره!نگران لک شدن لباسات و عرق کردن و هیچی نیستی.لذت هم میبری از بیشتر لولیدن تو کثافت.مامان میگه گوشیشو از تو ساختمون اصلی خونه یارم.دوتا میس کال داره.میگه کی بودن؟میگم مریم بوده.مریم هم رشته و هم همه چیه مامانه.با این فرق که مجرده.همیشه میگه بذار منو مامانت برات مایه عبرت باشیم!.بگذریم.خودم میدونم واس چی میگه.هرچند قبول ندارم.همون لحظه مریم زنگ میزنه.مامان باهاش حرف میزنه.قطع میکنه و میگه مریم پرسید بنفشه چیکار کرد؟نتایج اومده.گوشیشو میگیرم و رو صندلیم که وسط حیاطه میشینم.ساعت چهاره دقیقا.اسکرین شاتی که گرفتم از مشخصاتم رو نگاه میکنم و شماره داوطلبیم رو میزنم.دلم میخواد بنویسه پردیس و.از اسم پردیس هم خیلی خوشم نمیاد.ولی اینو دوس دارم.کد امنیتی رو میزنم.رنگ کارا روبروم دارن درِ اصلی ورودی رو رنگ میکنن.دایی ممد سیب زمینی هایی که من سرخ کردم رو داره میخوره.هیچی توش نیست.یه خط تیره.یه نفس عمیق میکشم و میام تو حموم یدونه میزنم تو صورت خودم و به مدت سی ثانیه میگریم!اشکامو پاک میکنم.اون عدد،رتبه م،نتونست اشکمو دراره.شما هم شنیدید.یه عدد بود فقط.ولی این صفحه خالی،این صفحه سفید حق من نبود.دروغ چرا،بود.اونقد که باید تلاش نکرده بودم و خودم میدونستم اینو.بهم برخورده بود.میخوام دوباره چک کنم نکنه اشتباه شده باشه.قبل دوباره وارد شدنم دوباره گوشی مامان تو دستم زنگ میخوره.گوشیشو بهش میدم.مامان پردیسه.همون پردیسی که خوشم نمیاد ازش.میگه بنفش چیکار کرد؟دسته گل من حقوق اینجا قبول شده .گوشی رو ازش میگیرم و سایلنت میکنم.رنگ کارا کارشون تموم میشه و دایی ممدم میگه چی شد؟میگم نشد.میگه درس شدن دندونام یه سال عقب افتاد!دایی ممد دندوناش خرابه از بیخ.دلش میخواست من دندون بیارم.نمیدونه من تو انتخاب رشته فقط دارو و چن تا پزشکی زدم.سال بعدم دندون نخواهم زد.دلم میخواست بهش بگم انقد سیگار نکش تا خراب نشن ولی میگم به توچه؟و حرفمو قورت میدم.میام اینجا و اسمارتیز گفته نتایج اومده.میگم  یه خط تیره گذاشته برام.میگه واس اون سه تا خط تیره گذاشته.نگاه میکنم مال منم سه تا خط تیره س ولی من یدونه دیدمش.همون حالا.مهم نیته.اون موقع توی رشته و دانشگاه قبولی هیچی ننوشته بود،الان نوشته مردود.مامان بزرگ زنگ میزنه بیاین دنبالمون.تو باغشه.این روزا همش اونجاس و فصل گردوتکونیه.خاله هم پیششه.لباس قرمزم که رنگ گرفته رو عوض میکنمو با مامان میریم دنبالشون.یادم میره.میگم فدا سرم.بستنی میخورم.عینکمو یادم رفته بیارم ولی.از وقتی ازش استفاده میکنم دیگه بدونِ اون نمیبینم.کاش بهش عادت نمیکردم.یه بادکنک صورتی هم از اون صدتا بادکنکی که خریدم تو دهنمه و هی بادش میکنم.به خال خالی پیام میدم یا شیخ!جواب کنکور اومد.حالم بد نیست ولی خوبم نیست.چیزی بگو حال دلمان به شود.میگه"بیا بغلم".دلم میخواد بزنم تو دهنش.الان من چطور بیام بغل تو؟بعدشم،اگه پیشم بودی که دیگه اصن نیاز نبود بزنم تو دهنت!.بحثو عوض میکنه و کلی میخندیم.آخرین پیامش یه شکلک خنده گنده تلگرامیه با یه قلب قرمز کنارش.برمیگردیم خونه.اتاقم رنگش خشک شده.کرم سفیدِ دوس داشتنی من.لب تابمو باز میکنم.وارد پنل مدیریتم میشم.ارسال مطلب جدید رو میزنم.عنوانش رو میذارم که ثبت شود در تاریخ...

خونه این شکلیه.عملا یه هفته س مامانمو ندیدم و میخوام وقتی برگشت خراب شم سرش که ول کن علم جویی تا گور رو.در همین راستا تصمیم گرفتم آندره و ویونا رو واس انتخاب رشته سال بعدم در نظر بگیرم.سبزه باید میومده که حالم خراب تر شه،نیومده.و این نیومدن بدتره.مث بغضی که زودتر باید گریه شه تا رنگین کمون شه ولی بغض میمونه.کلا هزارتومن همراهمه و با این که لازمم نمیشه احساس ناامنی میکنم از این بی پولی.دوچرخه یه میلیونی یه ماه پیشم شده سه میلیون و میخوام سر به تن هیچکی نباشه.شبِ امتحان زمین خودمو با یکی از آهنگای آلبومِ جدید چاووشی خفه کردم و حفظم الان.شنبه امتحان ریاضی دارم و اومدم کتاب خونه.چیزی که این وسط حالمو یه خورده بهتر کرد و باعث شد احساس مفید بودن کنم کتابدار بود.با حالی که معلوم بود دردش چیه پرسید"بچه ها،کسی مسکن همراهشه؟".خوشحال بابتِ کیف جادوییِ مهربونیم که به سنگینی قبل نیست اما قرص توشه،با لبخند بهش گفتم من،من...

کار کارگرا که تو خونه تموم شد بابا پیشنهاد داد بریم بیرون.مثل همیشه کوه و بیابون.شاید هم باغ بابابزرگ و روستا.تو فکر بودم. اصلا حواسم نبود بابا داره کجا میره.یهو دیدم تو جاده خاکی ایم که اتفاقا منظره قشنگی هم داشت ولی من نه متوجه منظره بودم نه میدونستم تهِ این مسیر به کجا میخوره و قراره کجا بریم.ماشین سرعتش کم شد و به خودم اومدم دیدم بابا داره از پشت فرمون پیاده میشه و میگه بیا بشین.میگم من؟اینجا؟الان؟

 گفت پس کی؟بشین دیگه.مگه نمیخواستی رانندگی یاد بگیری؟با شک رو صندلی بابا نشستم .حالا بابا کنارم رو صندلی شاگرد بود و داداش اون پشت از خنده غش کرده بود و میگفت ایییین؟این میخواد برونه؟بابا من جونمو دوس دارم بذار پیاده شم!.بقیه ش رو به صورت زنده گزارش میدیم براتون:

بابا: از این ماشین چی میدونی؟هر چی بلدی!

من:خب اسمش پژوپارسه.رنگش سفید روغنیه.مدل 93 عه.اون موقه سی تومن خریدیمش . 

پلاکش سی و سه جیم...

بابا: دونستن اینا موقه رانندگی به کارت نمیاد.چیزای فنی چی بلدی؟

من:اومممم...این وسطی ترمزه.اینم دنده س.اینم ظبطه.فولدر هشتمش آهنگای هایده

 روشه.نهمی مهستی دهمی...

بابا:بسه بسه!الان بخوای برونیش چیکار میکنی؟

من:روشنش میکنم =)

بابا: ببین اون سمت چپی کلاجه(شایدم کلاچه!لفظ درستشو نمیدونم).وسطی ترمزه.راستی 

گازه.اون سوییچو که چرخوندی کلاجو تاآخر بگیر،دنده رو بذار رو یک،یذره گازو بگیر و خواست راه

 بیفته کلاجو ول کن.الان راه بیفت ببینم

من:(در حالی که سوییچو چرخوندم و ماشین روشن شده و از شنیدن صدای موتور ذوق کرده م!) 

وای بابا الان گاز بدم؟=))))))

بابا:گاز هم بدی راه نمیره.گفتم  اول کلاج !

من:آها باشه(کلاجو تاآخر گرفتم،دنده هم که رو یک بود،بعدش گازو تا آخر فشار دادم . ماشین به 

شدت راه افتاد!!!!)

بابا:پدر صلواتی گازوو تا آخر نگیییییییییییییییییییییییییییررررررررررررررررررر کمش کن

من : (ترمز رو تا آخر فشار دادم و محکم ترمز گرفتیده شد و با سر رفتم تو شیشه)

بابا:با پای چپ ترمز نگیر!پای راستتو از روی گاز بردار با همون ترمز بگیر

من: من پاچپم رو پای راستم مسلط نیستم.پای راستمو از روی گاز بردارم پام اونجا گم میشه

 نمیدونم پامو باید کجا بذارم.پای چپمم بیکاره که!

بابا: قانونشه.نبینم با چپ ترمز بگیری.روشن کن ماشینو دوباره

من:این چرا خاموش شد؟!

این بار آروم تر روشن کردم.کلاجو تاآخر گرفتم و آروووووم گاز دادم.ولی این گازه خیلی لامصبه 

.یذره فشارش میدی ها، ولی خیلی میره.از میزان حساسیتش خبر نداشتم.آره!حالا تو جاده خاکی با دنده یک و سرعت ده بیس تا داشتم میروندم و احساس پایه یک بهم دست داده بود

بابا:الان یه سگ بپره جلوت چیکار میکنی؟

من:واسش راهنما میزنم=))))

همون لحظه یه سگ جلومون سبز شد!که خب فکر کنم بابا قبل من دیده بودش و واس همین 

پرسید.جاده خاکی و سنگی بود.نمیخواستم سگه رو بزنم نمیخواستمم ترمز بگیرم!در نتیجه 

فرمون رو چرخوندم و رفتم رو سنگا

بابا: همین دیروز لاستیکاشو عوض کردم جاده رو صاف کردی هر چی دست انداز بود رو مالیدی که

.ترمز بگیر اصن

و من با پای چپ ترمز گرفتم دوباره!!

بابا:چن دفعه یه حرفو بزنم بهت؟نمیفهمی چپ و راستت کدومه؟ترمز راااااااااااست گاز

 رااااااااااست چپ فقط کلاااااااااااااج

من: من کلا دو دیقه نیست میدونم کدومش ترمزه کدوم گازه چه توقعایی داری ازم:( در ضمن،

من دلم میخواد با چپ ترمز بگیرم .مشکلش چیه؟

بابا: مشکلش اینه دلت میخواد(آب دهنمو قورت میدم و چشامو میبندم...).روشن کن دوباره!یه

 وقت از این آیینه های بغل و روبروت استفاده هم نکنی ها!اصنم نگاه نندازی به مانیتور ببینی

 سرعتت چقده یا چقد بنزین داری

من:ینی هم دستم به فرمون باشه هم پای بیشعورِ راستم اون پایین هم چشم به روبرو هم مراقب

 باشم شما رو نندازم پایین هم اینا رو نگاه کنم؟!

بابا:اینجا نه ماشین جلوته نه پشت سرت آیینه ها لازمت نمیشه ولی دلیل نمیشه تو کارت قرمز

 نگاه نکردن رو نگیری!!

من:کدوم هیفده ساله ای رو بی خبر میارن تو همچین جاده ای بهش میگن ماشین برون.جاده ی

 صاف کم بود؟!

بابا:باید ترست بریزه=)))رو جاده صاف راحت تری.پارس هم موتورش سنگینه یکم اذیت میشی

 ولی واس گواهینامه با پراید امتحان میدی راحت تره خواستم آب بندی شی

من :مرسی آب بندی!!

بابا : راستی تو هیفده سالته؟خیلی ساله داریم بزرگت میکنیم.فک میکردم بیست و دو سه

 سالیت باشه!

من:سه چهارماه دیگه هیژده ولی مرسی که میدونی چن سالمه

بابا:الان چرا با یه دستت به فرمونه؟چه وقت آهنگ عوض کردنه؟مثلا خیلی کاربلدی این دوکارو با 

هم انجام میدی؟:))))بذار دفعه اولت بگذره بعد از این کارا بکن

همون لحظه یه ماشین از روبرو اومد و منم روسریم افتاده بود.همون دست چپم که به فرمون بود

 رو ناخداگاه ول کردم دستم رفت طرف روسریم و موهام.بابا همونجا خودش فرمونو دستش گرفت

 و داد زد :الاااااااااااان باید سرعتتو کم کنی و بری سمت راست این ماشینه رد شه نه که روسریت

 رو درست کنی و گازو بیشتربگیری اونم رو دنده یک !!

من:پس تکلیف خون اماما و شهدا چی میشه.اسلام چی.من جونم بره پارس بابام بره روسریم نمیره

بابا:مسخره بازی در نیار! جدی دارم بهت میگم.یا روسریتو سفت ببند،یا یکاری واس این موهای

 لختت بکن نیفته،یا اگرم نمیتونی ولش کن اصن!من اون دنیا پاسخگوی اماما و شهدا میشم به جات... و دوباره ماشین خاموش شد.بازم مصیبت روشن کردن و کلاج لعنتی

من:بابا ماشینی هست که فقط تو گاز بدی و ترمز بگیری نه دنده عوض کردن داشته باشه نه کلاج 

گرفتن!؟!!!

بابا:هست.چرا نیست؟تو نمیدونی اتوماتیک که میگن چیه؟پول داشته باشی همه چی هست

فیلَم یاد لندکروزِ مشکیم رو کرد.اصن فک کنم من چون رانندگی رو واس کوه و تفریح میخوام

 واس همین کائنات به سمتی پیش رفتن که اولین تجربم تو جاده کوهستانی باشه:دی

رسیدیم به یه جایی که جاده به شدت باریک میشد و طرف چپش دره و سقوط،سرابالایی،جاده 

ناصاف و سنگی و اصن یه وضعی!من همینجوری داشتم میرفتم بابا هم نمیگفت پیاده شم که داداش یادش انداخت خودش باید بشینه.جاهامونو عوض کردیم و در حالی که نیشم باز بود و لقب شوماخربنفشه رو به خودم داده بودم و داشتم فکر میکردم ووووااوووووووو رانندگی کلا یه ترمز بود و یه گاز و یه کلاج که اصن لحظه روشن کردن دوسش ندارم! و اینکه هر وقت حوصلم سر رفت انقد بلدم که بتونم ماشینو بدزدم(آره جون عمم!) از بابا پرسیدم اگه تو اون سرهنگه باشی،بله میدی بهم؟ خندید و گفت از سرهنگ شاید بله بگیری،ولی از من حالا حالاها نه!

خسته بودم.ولی دلمم میخواست پیاده بیام تا خونه.تو مسیر یه ماشین دودرِ خوشگل که رانندش یه خانوم خوشگل تر با عینک دودی بود کنارم ترمز کرد.دوست صمیمی و همکار مامان بود.کلی تعارف کرد بیا برسونمت خونتون دوره.هی گفتم نه نه نه.داشتم فکر میکردم خب،پسر خودشو که نشونده رو صندلی شاگرد.خودشم که رانندس.ماشینشم که دوتا در داره.ینی جای دونفر رو داره.منو میخواد کجا بذاره؟!برفرض اون پشت جا باشه،یعنی باید در اونا رو باز کنم اونا پیاده شن من برم اون پشت بشینم؟!نه!خیابونی داشتن نگاهمون میکردن.ریسکِ سوتی احتمالیم برای سوار شدن تویِ ماشین دودر رو نپذیرفتم و عینک خودمو زدم رو چشم و پیاده رُوان مسیر خونه رو پیش گرفتم:|

اینو هفته آخر کنکور که تابستون برام دنیای دور از دسترسی بود که داشتم جون میدادم براش نوشتم.با دونستن اینکه وقتی تابستون شروع شه ذهنم خالی میشه از کارایی که خواستم انجام بدم و روی برگه قدِ درِ اتاقم نوشتمون که یادم نره.اما من فقط خوابیدم و خوابیدم و خوابیدم...پشیمون هم نیستم البته!